3 januari 2012 Italie Bongiorno

Dinsdag 3 Januari.

De Nieuwjaarsdag is naadloos overgegaan in de 2e Januari door onze nachtelijke avonturen. We dachten goed bezig te zijn maar het blijkt dat we nummer 27 zijn en dat komt doordat de andere zo goed zijn natuurlijk:) Te veel Engelsen met een heleboel ervaring.
Dinsdagmorgen Novotel Beaune, start 9.27 uur. Mooi droog maar koud. De auto is door mijzelf gewassen en dus weer lekker fris. Heb de bouten van de veren na gedraaid zoals Jos bevolen had. De pulsgever van de snelheidsmeter en Terratrip zijn tegen de uitlaat gesmolten maar hebben we gelukkig nog een tweede aangesloten zodat we nu niet meer kunnen zien hoe hard we rijden maar nog wel de afgelegde afstand. De hele dag ging geweldig tot we een snelheidstraject hadden tussen 17.02 en 19.00 uur. De eerste ging nog goed de tweede minder. Je moet je voorstellen dat je binnen een bepaalde tijd over onmogelijke weggetjes met een hoge snelheid rijdt. De bedoeling is dat het je niet gaat lukken om de tijd te halen, zo werkt dat nu eenmaal. Je probeert dat toch binnen de gestelde tijd te doen om zo weinig mogelijk strafpunten te krijgen. Nooit meer raden........ op minder dan 1 kilometer van de streep, rem ik te veel of stuur te weinig, roep maar wat het was.
We vliegen over een betonnen duiker en kieperen in de achterliggende sloot. Gelukkig hebben we op het laatste moment een 3 mm dikke staalplaat onder de auto gemonteerd, zodat de auto over de duiker surft. Met aan de voorkant een boom en aan de achterkant een manshoge betonnen duiker is het lastig om nog te rijden. De meeste deelnemers rijden door,omdat ze allemaal een goede tijd willen neerzetten. Een 4 wiel Zwitser stopt en zegt dat hij een tractor gaat zoeken na de eindstreep. Midden in het bos is dat vrij lastig dus na een half uur komt hij zelf terug. Lange kabel eraan en ik zeg tegen de man: 1 meter naar achteren richting duiker, daarna aan de voorkant voorzichtig uit de sloot trekken. Bestuurder en navigator praten met elkaar in een voor mij onbekende taal en vervolgens geeft de man vol gas en trekt hij de auto achterwaarts over dezelfde duiker als op de heenweg. Nu lag de auto aan de andere kant in de sloot en mijn reactie was wel erg primitief. de achterwielen stonden bijna haaks onder de auto en ik zeg tegen Jose: we kunne naar huis. Nein Nein zei de Zwitser in vloeiend Duits, omdat de bodem nog op de rand staat gaan de wielen zo raar staan. Ik wilde de man graag geloven echter ik kon het niet. trek het hele zooitje maar op de kant dan kijken we wel. Zo gezegd zo gedaan en warempel het leek erop. Zaklamp erbij, onder de auto zoeken naar olie of andere verontrustende losliggende delen.Behalve het binnen scherm, geheel opgevouwen, was er niets te zien. Voorzichtig starten, de uitlaat hing nog en rijden. Zelfs de remmen werkte nog. Kom vervolgens een uur te laat bij de eindstreep, zegt Phil Young, de organisator: Goeie auto's die Volvo's.
Zelfs 20 minuten te laat in het hotel konden ons humeur niet meer bederven.
Alles afgekust en belooft de rest van de maand normaal te rijden en geen onnodige risico's meer te nemen. Na een goed Italiaans diner is het inmiddels
10 over 11 en we moeten om 4.30 weer in de kleren.

ps. Ik heb wel een foto gemaakt maar deze is gelukkig heeeeeeel onscherp.

Martin